Samotność to psychiczne odczucie powstałe z braku subiektywnie odczuwanych bliskich relacji z innymi. Zazwyczaj określenie „osoba samotna” odnosi się do osób, które nie mają partnera życiowego lub nie założyły rodziny. Życie w samotności bywa zarówno źródłem satysfakcji, jak i cierpienia, zależnie od tego, czy jest to świadoma decyzja, czy sytuacja wymuszona przez czynniki zewnętrzne.

W przeszłości samotność była postrzegana negatywnie. Wielu ludzi patrzyło na nią z litością, czasami z współczuciem, a rzadko kiedy z szacunkiem. Określenia „stary kawaler” i „stara panna” niosły negatywny wydźwięk, sugerując, że osoby bez partnera są nieudane.

Jednak obecne zmiany kulturowe wpłynęły na sposób oceniania i społeczny status osób prowadzących gospodarstwo domowe na własną rękę. Kiedyś małżeństwo pełniło funkcję kontraktu i rodzaju ubezpieczenia, szczególnie dla kobiet, które rzadko posiadały własny majątek. Większa finansowa niezależność kobiet sprawiła, że obecnie związki często są tworzone z romantycznych powodów.

Terminy „stary kawaler” i „stara panna” zostały zastąpione słowem „singiel”, zapożyczonym z języka angielskiego, które to określenie podkreśla globalny charakter tego fenomenu. Single zazwyczaj mieszkają w dużych miastach, gdzie samotność jest mniej stygmatyzowana niż na wsiach czy w małych miasteczkach.

W metropoliach osoby bez partnera są często postrzegane jako wolne i niezależne. Rozwinął się nawet specyficzny trend na bycie singlem, promowany przez popularne seriale jak „Sex w wielkim mieście” i książki, takie jak „Dziennik Bridget Jones”. Istnieje wiele barów dla singli oraz liczne portale randkowe dla nich stworzone. To potwierdza, że współczesna rzeczywistość jest doskonale przystosowana do potrzeb osób samotnych.