Epilepsja, inaczej zwana padaczką, jest chorobą, która nie wybiera swoich ofiar według kryteriów wieku, płci czy pochodzenia. Choć najbardziej znane objawy epilepsji to drgawki i brak kontroli nad ciałem, nie są one jedynymi symptomami tej choroby. Czasami też jej przebieg bywa mniej intensywny. Ale czym dokładnie jest epilepsja, jak postępować w przypadku jej stwierdzenia oraz na ile wpływa ona na codzienne funkcjonowanie?

Epilepsja, zwana także padaczką, to zaburzenie działania ośrodkowego układu nerwowego, które objawia się nieprawidłowym działaniem mózgu. W efekcie dochodzi do takich zjawisk jak drgawki czy uruchamianie okresów nietypowych zachowań i doznań. Czasem może nawet prowadzić do krótkotrwałej utraty przytomności. Padaczka może wystąpić u każdego – niezależnie od płci, rasy, pochodzenia etnicznego czy wieku. Objawy tej choroby różnią się jednak między poszczególnymi pacjentami; każdy z nich doświadcza jej na swój własny sposób i odczuwa ją w różnym stopniu.

Padaczka to choroba, która potrafi znacząco utrudniać życie. W zależności od przypadku leczenie może wymagać stosowania leków przez całe życie, a czasem nawet przeprowadzenia operacji. Niemniej jednak, w większości przypadków dzięki odpowiedniemu leczeniu można kontrolować napady padaczkowe. Często osoby cierpiące na tę chorobę mogą mieć ograniczenia w zakresie prawa jazdy. Jednakże, warto pamiętać, że napady epileptyczne mogą całkowicie ustąpić, co często dotyczy dzieci, które z wiekiem mogą „przezdrowieć” z tej choroby.

Głównym objawem padaczki są powtarzające się napady. Różnią się one między sobą, w zależności od tego, która część mózgu jest zaangażowana. Niektóre z nich powodują nieskontrolowane drganie ciała, inne – utratę przytomności. Napady mogą być wywoływane przez różne czynniki, takie jak uczucie zmęczenia. Czasami występują także w trakcie snu.

Napady padaczkowe można podzielić na kilka typów. Prosty napad częściowy (tzw. „aura”) może wywołać ogólne dziwne odczucia; niektórzy porównują je do uczucia „uniesienia” w brzuchu podczas jazdy rollercoasterem. Inne objawy to przekonanie, że dane wydarzenia już wcześniej miały miejsce (tzw. deja vu), odczuwanie dziwnych smaków lub zapachów, mrowienie w kończynach, intensywne uczucie strachu lub radości, drżenie części ciała jak ręka czy dłoń. Wszystkie te objawy nie powodują utraty przytomności i bywają traktowane jako „ostrzeżenia” przed zbliżającym się napadem.

Wśród epileptyków występują także złożone napady częściowe (ogniskowe). Podczas takiego napadu pacjent traci poczucie świadomości i wykonuje przypadkowe ruchy ciała, takie jak mlaskanie ustami, zacieranie rąk, wydawanie przypadkowych dźwięków, poruszanie ramionami, niekontrolowane dłubanie w ubraniach czy majstrowanie przy przedmiotach. Po takim napadzie pacjent najczęściej nie pamięta co się działo.

Kolejnym typem napadu jest napad toniczno-kloniczny, który jest najbardziej znanym rodzajem ataku padaczkowego. Napad taki składa się z dwóch etapów – fazy „tonicznej”, podczas której ciało sztywnieje i pacjent traci przytomność, oraz fazy „klonicznej”, podczas której kończyny pacjenta zaczynają się gwałtownie poruszać. Niekiedy podczas takiego napadu dochodzi do utraty kontroli nad pęcherzem czy jelitami, a także do ugryzienia języka czy wewnętrznej części policzka. Po takim napadzie pacjent może czuć się wyczerpany i zdezorientowany.